daarom ben ik hier...

Zo, even een uurtje pauze tussen UCT en Amy Biehl, dus ook even de tijd om jullie weer op de hoogte te brengen van wat ik hier allemaal doe en meemaak. en ik kan je vertellen dat het allemaal behoorlijk hectisch was...

Woensdag heb ik keihard met de kindjes van Amy Biehl geoefend om te zorgen dat ze de veranderingen voor het gala begrepen. Donderdag was de generale repetitie met alle acts en moesten ze het gewoon weten, kunnen en doen. Toen mijn leerlingen donderdag aan de beurt waren, besloot Avieva (mijn bff en Liza Minelli look a like, tevens beroemde opera zangeres) om de opkomst van mijn leerlingen te veranderen en ze in plaats van op te laten rennen, ze rustig met kaarsjes op te laten komen. gevolg: Mijn leerlingen waren TOTAAL van de leg en deden na het kaarsje neer te hebben gezet helemaal niks meer. Hierdoor begon mijn bff tegen me te schreeuwen: "What is this!? They are doing nothing!!'' en te dreigen dat ze ze uit de voorstelling zou halen. Vervolgens probeerde ik haar rustig uit te leggen dat ik even een paar minuten met ze nodig had omdat ze door de nieuwe opkomst niet meer goed wisten wanneer ze moesten beginnen, maar dat was natuurlijk belachelijk en toen verdween ze... Aan het einde van de middag zouden ze alle acts nog een keer achter elkaar doen, wat betekende dat ik gelukkig wel even de tijd met de leerlingen had. We hebben geoefend als een malle en precies toen mijn leerlingen op moesten stond daar Easy (degene die ons van en naar de townships brengt) en vertelde dat de auto er was en dat ik weg moest. Mijn reactie: totale paniek! Easy en Masi (coordinator dans) zijn gelukkig twee topkerels en wisten me gelijk gerust te stellen door Masi nu verantwoordelijk voor mijn kinderen te maken en hij zou ze ook helpen. Later op weg naar huis in de auto kreeg ik een smsje dat ze het heel erg goed hadden gedaan en dat ze nog gewoon in de voorstelling zitten! woehoe! dat hadden we ook weer overleefd...

Vrijdag na UCT ben ik lekker met de Duitse meisjes gaan shoppen en hadden we daarna met iedereen van het huis een groot diner, wat de hulp van het his had gekookt. Het was heeeeerlijk en super gezellig! en het was buiten, want het wordt her nu steeds mooier weer...gnignigni...

Zaterdag was het dan zo ver. De dag van het gala. En ik, ik wilde absoluut niet meer en zat er helemaal doorheen door dit schreeuwmens. Ik had voor het eerst deze reis barstende heimwee en heb dus ook voor het eerst snkkend op mijn bedje gezeten. Maar dat hoort er ook bij... mijn zus, Annelot zei zelfs dat ze opgelucht was dat ik nou een keertje heimwee had, omdat ze bang was dat ik d'r niet miste...hahahaha doe ik wel hoor heus! ik mis jullie allemaal heel erg! maar over het algemeen op een positieve manier zonder tranen!
Na mijn jurk aan te hebben geprobeert en me toch stiekem wel een beetje een prinses te voelen heb ik me over alles heen gezet en ben ik met alle vrijwilligers van Amy Biehl op een hoopje in de auto naar het Casino gegaan, waar het gala plaats zou vinden. Toen ik daar aankwam hoorde ik gelijk de muziek waar mijn leerlingen op zouden dansen dus ik ben als een malle naar binnengestormd om nog een beetje van de repetitie bij te wonen, maar helaas was ik net te laat.... Mijn bff had wel gelijk een reden om tegen me te schreeuwen dat ik iets was vergeten ofzo.... maar dat ben ik maar snel vergeten, want ik zag gelijk dat 2 van de 4 meisjes de zouden optreden aan het huilen waren....En toen dacht ik: 'Oke, Daarom ben ik hier!'niks meer aantrekken van dat stomme mens en zorgen dat die meisjes hoe dan ook de tijd van hun leven hebben, want zoiets als dit maken ze waarschijnlijk nooit meer mee.."
Ik ben dus gelijk met hun achter de schermen gaan spelen, waardoor ze een stuk vrolijker waren en toen ze hun make-up en kostuums kregen waren ze helemaal de gelukkigste kindjes van de wereld. Als klapper op de vuurpijl ook nog allemaal een toi toi toi'tje (bedankt mama, die medailles van de HEMA waren een topidee!) na het eten heb ik ze na goedkeuring nog even achter de schermen genomen, heb ik een beetje spelenderwijs uitgelegd hoe een voorstelling werkt en wat er precies zou gaan gebeuren en hebben we nog even geoefend.
Toen as het tijd voor de voorstelling en ze deden het FANTASTISCH! ik was de trotste juf op deze wereld! een klein puntje...de schreeulelijk had ze die middag in de repetitie zo ver naar voren geplaatst, dat ze tijdens de voorstelling uit het licht vielen... en ik en de eerste rij, dus ook e enige zijn die ze hebben gezien...oef....maar dat heb ik niet tegen de kindjes gezegd hoor;-) na de voorstelling en goodiebags uitdelen, mochten alle vrijwilligers even op de dansvloer dansen, om vervolgens uit ons dak te gaan en daarna lekker naar huis van een LAAAAANGE dag.

Zondag ben ik heerlijk even een dagje thuis gebleven, want mijn hisgenoten waren allemaal zaterdag al vertrokken op een tripje naar de west-kust en heb ik netjes mijn verslagen voor school geschreven...Ja ja! doe ik ook heus zo nu en dan! het is hier niet alleen maar feesten en beesten....

Maandag was het weer een 'normale' dag op UCT en Amy Biehl. Ik moest me wel voor de volgende dag bij Amy Biehl afmelden, omdat ik dinsdag een examen zou hebben op UCT en die hadden ze in de middag gepland... Toen ik dat aan de leerlingen vertelden begonnen er een paar te huilen, omdat ze dachten dat ik wegging... oei...dacht ik toen, we worden nu wel heel close in de les en het wordt natuurlijk nu ook steeds moeilijker om weer weg te gaan, laat staan over 2 maanden als het echt zo is....Ik ben me hier nu best wel heel erg bewust van, maar aan de andere kant wil ik de leerlingen absoluut niet van mij afduwen, want ze genieten just zo heerlijk van alle aandacht en knuffels het grapjes. Ik geef ze liever nu de tijd van hun leven en dat het afscheid dan zwaarder is, dan dat ik hier alles half-bakken sta te doen en ik niks voel als ik wegga.. Het meest bizarre is dat ik deze dg ook pas besefte dat Amy Biehl 25 augustus is vermoord, precies dezelfde dag als dat ik hier in Zuid-Afrika landde met het vliegtuig. Dat moet wel iets betekenen! ik ben hier niet voor niks, ik ben hier echt voor de kinderen en natuurlijk wil ik ze iets leren, maar het liefste geef ik ze gewoon hoop en een glimlach op hun mooie koppies.

Dinsdag was dan eindelijk HET UCT examen. Dat was heeeeel anders dan ik ben gewend op school. Ten eerste doen we deze zelfde les al sinds ik hier ben aangekomen (en de andere leerlingen waarschijnlijk dus nog langer dan ik) waardoor ALLES helemaal gerepeteerd en klaar was en alle leerlingen kregen ook een nummer. Zo respecteerde en accepteerde ik wel even nog veel meer hoe wij dat bij ons op school doen. In Nederland voelt zo een testles veel minder stresvol en ik heb het gevoel dat er niet alleen naar mijn techniek en mogelijkheden wordt gekeken maar ook naar mij als persoon en dat miste ik hier behoorlijk. Het was wel een hele goede ervaring! en ik ga ook zeker even navragen of ze ook iets over mij hebben opgeschreven en of ik misschien wat feedback terug kan krijgen....

Vandaag weer een heerlijke dag en dan gaan morgen de Ditse-medicijnen-meisjes al weer naar huis.. Dat vind ik best moeilijk, want ik kan ondertussen wel zeggen dat het hele goede vriendinnen van me zijn geworden die ik hier zeker niet had willen missen! Vandaag werd ik echter voor een braai (bbq) op vrijdag of zatrerdag met UCT-studenten en andere uitwisselingsstudenren uitgenodigd, dus ik ga zeker weer nieuwe mensen ontmoeten en blijven genieten van mijn verblijf hierzo!
nog geen idee wat ik dit weekend ga doen, maar ik zal jullie op de hoogte houden!

Heel veel liefde en knuffels!!!!

ps: ik heb ECHT township eten gegeten! 'chicken feet' AKA kippenvoetjes... niet heel prettig om te zien, maar wel heeeeel lekker heus! volgens de Amy Bhiel mensen ben ik echter pas een echte Zuid-Afrikaan als ik ook Schapenhoofd heb gegeten, dus dat doen we de volgende keer! hahahaha