vreugdesprongetjes, dansjes, en bijna tranen...

en toen ging het verhaal alweer door...

Toen ik gister klaar was met mijn blog, pakte ik mijn spullen en ging bij de voordeur staan wachten, waar precies om 11:00 (hoe is het mogelijk!? Ik ben gewend dat iedereen in Kaapstad altijd te laat is!) een busje voor kwam rijden en hard toeterde.
Ik gooi de poort met een hoop geweld open, want ik zag over het hek heen dat er "changing childrens lifes" op het busje stond, dus dat kon alleen maar het busje zijn, waar ik met vlinders in mijn buik op was aan het wachten...
Toen ik zag wie er in het busje zat, begon ik van plezier te springen en heel hard te lachen. Het was Easy! De man die dankzij de moeder van Amy Biehl een tweede kans heeft gekregen. De man die wilde dat ik 'a real African women' werd en me daarom de vorige keer door de townships heen sleurde om me kippenvoetjes en schapenhoofden te laten eten (echte township-delicatesses). De man die een van mijn grootste inspiraties is en een van mijn beste Zuid-Afrikaanse vrienden!
Toen hij zijn mond opendeed kon ik wel janken, want het eerste wat hij zei was: "Rosie, you kept your promiss!" Er was echter geen tijd voor tranen, want van vrolijkheid deden we samen een soort dansje op straat, waarna we snel in het busje stapten en naar het kantoor van de foundation gingen, waar ik de rest ook weer zou zien.
Terwijl ik vrolijk kletsend met Easy naar het kantoor reed, voelde het alsof we een soort van naar huis gingen en op het kantoor was ik ook echt weer thuis! Toen ik binnenkwam kreeg iedereen om de beurt een grote glimlach op hun gezicht en wilde iedereen een knuffel. Niks is zo fijn als een welgemeende knuffel van een grote Afrikaanse vrouw. Laat staan een heleboel! Ik had verwacht dat ze me zouden herkennen en dat ze het misschien ook wel leuk vonden dat ik er weer was, maar dit had ik nooooit verwacht!
Toen Kevin Chaplin (zegmaar de baas) binnenkwam, schoot ik bijna in de lach, want net als de vorige keer deed hij weer ontzettend zijn best om in plaats van Roos, mijn hele naam te zeggen en mij welkomde met een: "Welcome Rosemaroon!"
Er waren ook een paar andere vrijwilligers en nieuwe mensen op het kantoor die natuurlijk geen idee hadden wie ik was, maar daar zorgde Easy wel voor. Vol trots liep hij rond met mij achter zich aan, om aan iedereen te vertellen wie ik was, wat ik deed en waar ik vandaan kwam.
Toen iemand uit reactie daarop aan mij vroeg op welke school ik dit keer les zou gaan geven, bulderde iemand luid: "With me on my school ofcourse!!". Dat was Masixole! De dans-coordinator van de foundation. Iedereen begon keihard te lachen, want het kwam echt uit zijn tenen.
Ik had mijn jas nog niet uit, of Masixole kwam al naar mij toe om te vragen of ik een contemporary/ballet-choreografie voor het gala in november zou kunnen maken met de kinderen. De vorige keer vroegen ze dat ook, maar toen vroegen ze het 2 weken voor het optreden, wat niet zo een succes was....Nu zou ik dus alle 7 weken hebben om een stuk te creeeren met de kinderen en dan zal een van de facillitators dat met hen repeteren tot november, als ik weer wegga. Ik denk dat hij me geen beter cadeau had kunnen geven!
Ik ga vandaag nog op zoek naar muziek en beginnen met een concept te bedenken.

vervolgens gingen we gelijk aan de slag op kantoor, waar ik tot nu toe alleen nog wat kleine klusjes had, als papieren sorteren enzo. Vanaf maandag krijg ik als het goed is een 'echte taak' op kantoor. Ben heel erg benieuwd wat ik moet doen, juist omdat ik de vorige keer niet op kantoor heb gewerkt, omdat ik toen in de ochtenden danslessen volgde op de Universiteit.

Toen vertrokken we naar de Townships. En hoewel ik er de vorige keer 100en keren doorheen ben gereden, maakte dat toch weer een behoorlijke indruk op me.
Omdat dit mijn eerste dag was, had ik nog geen eigen groep. Hierom heb ik eerst een stukje karate les gekeken en uiteindelijk ook meegedaan, omdat het kleinste jongetje met de grootste mond vond dat dat moest en als een van die kinderen alleen maar 'hello' tegen me zegt dan smelt ik al... Daarna ben ik naar de dansles gegaan, waar een docent was die ik nog niet kende. Ze had wel veel over mij gehoord van Masixole (hahahahahaha! Hij ziet er zo stoer uit, maar is zo lief!) en wilde
dat ik naar een choreografie van haar keek. Ze zou het fijn vinden als ik wat tips voor haar en de leerlingen had. Ik voelde me vereerd!

Vervolgens gingen we weer terug naar het kantoor, maar we moesten eerst nog even bij een andere school om iemand op te halen. We kwamen daar aan en stappen uit en daar stonden plotseling twee kinderen die ik de vorige keer les had gegeven, dus ik begin naar ze te lachen (hoewel ik wel kon huilen, want een van de kinderen was een jongetje die me de laatste dag stevig vast had gepakt en maar bleef vragen waarom hij niet met me mee mocht en waarom ik hem niet gewoon adopteerde) De kinderen keken me aan en stonden plotseling stil. Het enige wat ze heel zachtjes zeiden was:"huh....Are you Rose?...." Toen ik aangaf dat ik er inderdaad weer was, stormden ze op me af en werd ik zo een beetje dood geknuffeld. Ik moest heeeeeeel hard op mijn kaken bijten om naar ze te blijven lachen en niet keihard te staan huilen. Terwijl ik dit typ rollen de tranen over mijn wangen....pfffff....Voor hen ben ik hier weer naartoe gekomen, dus het is zo ontzettend fijn om te weten dat zij het ook fijn vinden dat ik er weer ben.
Wel een beetje emotioneel dus. En Masixole wil dit weekend al mijn vorige leerlingen vertellen dat ik er weer ben, zodat ik ze allemaal maandag kan zien...fantastisch natuurlijk! maar ook wel een beetje lastig. Ik vind het fijn dat ik me daar dit weekend nu een beetje op voor kan bereiden...

In het huis is het trouwens ook heel gezellig. Ik heb een beetje een raar kamergenootje die niet praat, waardoor ik me eerst een beetje awkward en alleen voelde, maar vandaag ben ik met twee andere meisjes van mijn huis ergens gaan ontbijten en begreep ik dat ze bijna tegen niemand praat. hahaha! heb ik weer! Ben vervolgens met anderen gaan winkelen!...Vanavond gaan we met iedereen van het huis uit eten en daarna uit, omdat er een heleboel dit weekend weer naar huis toe vliegen. Morgen gaan we naar de 'Old Bisquit Mill' (De meest fantastische markt van de wereld!!) en we wilden eigenlijk gaan surfen, maar op dit moment stormt en hagelt het, dus ik weet niet of dat zo verstandig is...

Zo, nu zijn jullie weer een beetje op de hoogte van wat ik allemaal uitvreet. Ik hoop dat het nu een tijdje gaat duren voor ik hier een volgend verhaal schrijf, want ik zit nu achter mijn computer, omdat het zo slecht weer is en daardoor niks kan doen...

Heel veel liefde!